Σε απόγνωση βρίσκονται χιλιάδες εργοδότες κυρίως του τουρισμού και του επισιτισμού βλέποντας το Υπουργείο Εργασίας να σιωπά όσον αφορά το κρίσιμο θέμα της πληρωμής του επιδόματος και της αποζημίωσης αδείας των εργαζομένων που βρίσκονται (ή βρέθηκαν) σε αναστολή εργασίας.
Του Βασίλη Πρασσά, Συμβούλου Εργασιακών Θεμάτων Epsilon net
Η οδηγία του Υπουργείου Εργασίας
Η αναστολή της εργασιακής σχέσης, αναστέλλει κατ’ αρχήν την εκτέλεση των υποχρεώσεων των μερών για το χρονικό διάστημα αυτής, όμως δεν την καταλύει. Απλώς αναστέλλει την ενέργεια και τη λειτουργία της εργασιακής σχέσης, με διατήρησή της όμως προς το σκοπό της συνέχισής της, όταν εκλείψει ο λόγος αναστολής.
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη
Από τη στιγμή που η εργασιακή σχέση διατηρείται, συνεχίζει να υφίσταται η υποχρέωση του εργοδότη για την πληρωμή του επιδόματος αδείας αλλά και των αποδοχών ή αποζημίωσης αδείας ακόμη και για το διάστημα στο οποίο οι εργαζόμενοι είναι (ή ήταν) σε αναστολή.
Μάλιστα διευκρινίζεται ότι το ύψος των αποδοχών μη ληφθείσας άδειας και του επιδόματος αδείας που υποχρεούται να καταβάλλει ο εργοδότης, θα υπολογισθούν με βάση τον ονομαστικό (πραγματικό μισθό) και όχι με βάση την αποζημίωση ειδικού σκοπού των 534,00 ευρώ ή των 800,00 ευρώ.
Το πρόβλημα με τους εργαζόμενους στο 1ο ή 2ο ημερολογιακό έτος
Και αν για τους εργαζόμενους που βρίσκονται στο 3ο ή σε μεγαλύτερο ημερολογιακό έτος, ο εργοδότης είχε αυτήν την υποχρέωση από την 1η Ιανουαρίου 2020 και φυσιολογικά το καλοκαίρι απέδωσε το επίδομα αδείας και χορήγησε μέρος ή το σύνολο της κανονικής άδειας, για τους εργαζόμενους που προσλήφθηκαν πέρσι ή φέτος υπάρχει σοβαρό θέμα. Καθώς αυτοί οι εργαζόμενοι γίνονται δικαιούχοι της άδειας και του επιδόματος αδείας ανάλογα με τις ημέρες εργασίας τους (ασφαλιστικές ημέρες). Ως ημέρες εργασίας θεωρούνται και αυτές που υπήρχε αναστολή εργασίας και σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις η αναστολή είναι μεγαλύτερη κι απ την κανονική εργασία.
Παράδειγμα 1ο: Εποχικοί Ξενοδοχοϋπάλληλοι
Αυτή η κατηγορία έχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα το οποίο όπως φαίνεται – αδίκως – πέφτει στο βάρος των εργοδοτών που ενώ δεν απασχόλησαν προσωπικό, οφείλουν να πληρώσουν ολόκληρο το επίδομα και την αποζημίωση αδείας που δικαιούνται οι εργαζόμενοι για όλο το διάστημα που ήταν σε αναστολή.
Θυμίζω ότι το καλοκαίρι, το σύνολο των ξενοδοχείων που επαναλειτούργησαν, υποχρεώθηκαν να επαναπροσλάβουν τους ξενοδοχοϋπαλλήλους έχοντας το «μαξιλάρι» της κυβέρνησης ότι δεν θα επιβαρυνθούν με κανένα κόστος αν οι εργαζόμενοι παραμείνουν σε αναστολή εργασίας με βάση και την πληρότητα των ξενοδοχείων που ούτως ή άλλως ήταν εξαιρετικά χαμηλή
Και παρότι για το Δώρο Χριστουγέννων, η κυβέρνηση επωμίστηκε το κόστος, για το Επίδομα και την Άδεια «νίπτει τας χείρας της» πετώντας το μπαλάκι και το άδικο αυτό κόστος στους ήδη γονατισμένους ξενοδόχους.
Έστω λοιπόν εργαζόμενος ο οποίος επαναπροσλήφθηκε από το Ξενοδοχείο με ονομαστικό μισθό 1000€ και διατηρήθηκε σε αναστολή από 1η Ιουλίου έως και 31 Οκτωβρίου δηλαδή για ένα διάστημα 4ων μηνών.
Επίδομα Αδείας: 2 ημ. Χ 4 μήνες = > 8 ημ.Χ 40€ (ημερομίσθιο) = 320€ + 25% (εισφορές εργοδότη) = 400€ κόστος εργοδότη & 320€ – 14% (εισφορές εργαζομένου) = 275€ πληρωτέο εργαζομένου.
Αποζημίωση Αδείας: Αντίστοιχο κόστος με το Επίδομα Αδείας με προσαύξηση 20%.
Παράδειγμα 2ο: Εργαζόμενοι Επισιτισμού
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι εργαζόμενοι αυτού του κλάδου έχουν μεγάλη κινητικότητα και οι προσλήψεις και αποχωρήσεις είναι πολύ συχνές. Άρα σημαντικό μέρος αυτών έχει προσληφθεί τη φετινή χρονιά όπου όμως από τον Μάρτιο μέχρι και σήμερα και μάλλον και μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου συνεχίζεται το δικαίωμα αναστολής (πλην μηνός Ιουλίου) ενώ για σχεδόν 5 μήνες, οι επιχειρήσεις του επισιτισμού παραμένουν κλειστές από δημόσια αρχή.
Πάμε τώρα να δούμε ένα αντίστοιχο παράδειγμα κόστους
Έστω λοιπόν εργαζόμενος – σερβιτόρος ο οποίος προσλήφθηκε την 1η Μαρτίου 2020 με μισθό τεκμαρτών ημερομισθίων 11ης ασφαλιστικής κλάσης, 36,40€ ο οποίος μπήκε σε αναστολή από 15 Μαρτίου έως και 30 Ιουνίου και ξαναμπήκε σε αναστολή την 1η Οκτωβρίου και θα παραμείνει σε αναστολή έως 15 Δεκεμβρίου. Δηλαδή απασχολήθηκε πραγματικά 3,5 μήνες ενώ διατηρήθηκε σε αναστολή για 6 μήνες.
Ο εργοδότης υποχρεούται έως 31 Δεκεμβρίου να καταβάλλει ολόκληρο επίδομα αδείας, δηλαδή μισό μισθό παρότι η πραγματική εργασία του εργαζόμενου ήταν μόνο 3,5 μήνες αλλά και το σύνολο των αποδοχών μη ληφθείσης αδείας.
Άρα
Επίδομα Αδείας: 36,40 Χ 12,5 ημέρες = 455€ + 25% (εισφορές εργοδότη) = 570€ κόστος εργοδότη & 455€ – 14% (εισφορές εργαζομένου) = 390€ πληρωτέο εργαζομένου.
Αποζημίωση Αδείας: 2 ημέρες Χ 9,5 μήνες Χ 36,40€ = 690€ κόστος εργοδότη & 690€ – 14% (εισφορές εργαζομένου) = 595€ πληρωτέο εργαζομένου.
Δηλαδή παρατηρείται το αδιανόητο να επιβαρύνεται ο εργοδότης με παραπάνω από 1 μισθό για πραγματική απασχόληση 3,5 μηνών.
Και τα παραπάνω παραδείγματα τονίζουν ότι:
α) ο εργαζόμενος οφείλει να πάρει το σύνολο των χρημάτων που δικαιούται και οποιοσδήποτε δεν τα αποδώσει έχει αστικές και ποινικές ευθύνες.
β) το Υπουργείο Εργασίας ενώ γνωρίζει το άδικο του θέματος, επιλέγει να μην δίνει λύση.
γ) στο Δώρο Πάσχα και στο Δώρο Χριστουγέννων σε σχέση με το Επίδομα και την Αποζημίωση Αδείας υπάρχουν «δύο μέτρα και δύο σταθμά».
Εννοείται φυσικά ότι η παραπάνω διαδικασία υπολογισμού κόστους και πληρωτέου γίνεται για το σύνολο των εργαζομένων 1ου και 2ου ημερολογιακού έτους με ιδιαίτερη επιβάρυνση του συνόλου των εποχικών επιχειρήσεων αλλά και των εργαζόμενων με σύμβαση ορισμένου χρόνου.
Και φυσικά απορίας άξιο είναι το γεγονός ότι το Υπουργείο Εργασίας προσπάθησε να δώσει «φωτογραφική λύση» ΜΟΝΟ για τα Ξενοδοχεία συνεχούς λειτουργίας.
Η ρύθμιση για τα Ξενοδοχεία συνεχούς λειτουργίας:
Εκδόθηκε λοιπόν διάταξη του Υπουργείου Εργασίας η οποία δίνει λύση για τα ξενοδοχεία 12μηνης λειτουργίας όπου στην ουσία θα καλύψει όλη την αποζημίωση αδείας αλλά όχι επί του ονομαστικού μισθού. Έστω δηλαδή ένας εργαζόμενος μπήκε σε αναστολή 5 μήνες. Ο εργοδότης οφείλει να πληρώσει επίδομα και αποζημίωση αδείας επί του ονομαστικού μισθού και στη συνέχεια το κράτος θα του πιστώσει 10 ημέρες αποζημίωσης αδείας (5 μήνες Χ 2 ημέρες/μήνα) αλλά υπολογιζόμενες επί των 534€.
Για ποιο λόγο λοιπόν αυτή η εξαίρεση:
Μήπως δηλαδή τα εποχικής λειτουργίας ξενοδοχεία πλούτισαν φέτος το καλοκαίρι και έχει λογική αυτή η επιβάρυσνη ή μήπως στα εστιατόρια δημιουργήθηκε αδικαιολόγητος πλουτισμός παρότι αυτά παρέμειναν κλειστά με κρατική εντολή.
Για να μην παρεξηγηθώ, η εξαίρεση για τα ξενοδοχεία συνεχούς λειτουργίας είναι στο σωστό δρόμο αλλά θα έπρεπε να εφαρμοστεί για το σύνολο των επιχειρήσεων και ειδικά για τους εργαζόμενους που προσλήφθηκαν τη φετινή χρονιά.
Το συμπέρασμα:
Παρά τις εργατικές διατάξεις, άποψή μας είναι ότι η σιγή ιχθύος του Υπουργείου δημιουργεί άδικη επιβάρυνση, τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο για τους εργοδότες. Άλλωστε πλήθος εργοδοτών είτε προέβησαν σε επαναπροσλήψεις για να διευκολύνουν τους εργαζομένους διατηρώντας τους μάλιστα σε αναστολή έως και το τέλος Οκτωβρίου (ξενοδόχοι) είτε υποχρεώθηκαν να κλείσουν με εντολή δημόσιας αρχής μη έχοντας τη δυνατότητα να διακόψουν εργασιακές σχέσεις (επισιτισμός). Δικαίως φυσικά οι εργαζόμενοι διεκδικούν αυτά τα χρήματα με βάση και τις εργατικές διατάξεις.